گزنه

گزنه (برگ)
نام دیگر: گزنه دوپایه (برگ)
نام علمی: Urtica dioica
نام انگلیسی:Great_nettle
نام عربی: قریص (Quarrys)
نام خانواده: Urticaceae (گزنه)
شهرت گزنه به خاطر خواص سوزش آور آن است.در طب سنتی از گزنه به عنوان ضد اسپاسم، خلط آور، مدر و برای درمان آسم استفاده میشده است. بنا بر اسناد موجود، اگر پوست سر را با آب این گیاه ماساژ دهند، رشد مو را تحریک می کند. مصرف موضعی عصاره برگ گزنه، برای درمان مشکلات روماتیسمی مفید است. سر های نرم گزنه جوان، به عنوان گیاه ادویه ای در سالاد مصرف می شود.
ترکیبات مهم (در برگ گزنه):
فلاونوئید ها از جمله کامقرول و کورستین، ویتامین های C، گروه B و K همچنین مواد معدنی از جمله کلسیم، آهن، منگنز، پتاسیم و به خصوص نیترات ها در برگ به مقدار قابل ملاحظه وجود دارند. گلوکوکینین جسمی که اثر ضد دیابت گزنه مربوط به آن است نیز در این گیاه وجود دارد. ساقه های جوان این گیاه مقدار زیادی کاروتن و ویتامین C دارند. تریکوم های (پرز های) برگ، حاوی آمین هایی از جمله هیستامین، سروتونین و کولین می باشند.
اثرات مهم:
گزنه یک ادرار آور متوسط است و مصرف آن حجم ادار را افزایش و باعث کاهش وزن می شود. همچنین اثرات قابل توجهی در کاهش پر فشاری خون دارد. در طب عوام، به عنوان ادرار آور، تسکین دهنده درد آرتروز، روماتیسم مفاصل و ماهیچه ها مصرف می شود.همچنین به منظور تحریک ترشح آنزیم های کاهش دهنده قند خون بکار می رود. در مصارف خارجی و موضعی، به عنوان ضد شوره سر و مو های چرب در بسیاری از شامپو ها مصرف می شود.
عوارض جانبی:
بعضی افراد، نسبت به برگ این گیاه حساسیت داشته و ممکن است مصرف خوراکی آنها باعث، التهاب معده، کاهش حجم ادرار، ادم و راش های پوستی شود.
گزنه (ریشه):
نام علمی: Urtica dioica
ترکیبات مهم:
تعداد زیادی ماده با پلاریته های مختلف که در دسته جات شیمیایی مختلفقرار می گیرند، در ریشه گزنه گزارش شده است.
مهمترین آنها شامل اسید های چرب، ترپن ها، فنیل پروپان، لیگنان ها، کومارین ها، تری ترپن ها، سرامید ها، استرول ها و لکتین ها هستند.
دارو شناختی و اثرات مهم:
مهم ترین خاصیت ریشه گزنه، درمان مشکل